صداي اذانش توي گوشم مي پيچد.... انگار کوزه اي باشم که از چشمه ترين آبهاي چشمهاي کودکي معصومانه ات پر شوم. سياه و سفيد، آبي آسماني، خاکستري... رنگ هايي که دوستشان دارم. آرامشي را که به تمام حواس هزارگانه ام مي پاشند بي نظيراست. انقدر دل بسته ام و کنده ام! آنقدر بوده ام و مانده ام و جدا شده ام که نمي داني. صبر کن نازنينم... صبر کن و زيبا صبر کن. با تمام زيباييت صبر کن. براي زيباترين صبر کن. برايش صبر کن...
صفاي وضع هوا را که پيش بيني کرد؟ هواي ناحيه ي ما هنوز طوفاني است!
برخيز و وضو بگير نازنينم. هفت تکبير انقطاع بزن بر هرچه عشق غير از اوست و فريادش کن: الهي هب لي کمال الانقطاع اليک... پرم مي کند اين فراز! تمام قلبم را مي لرزاند، آنقدر که تلاطم خون را در رگهايم با لامسه ام احساس مي کنم. درست وقتي که به دوست داشتنت فکر مي کنم، وقتي به تشييع خونيني که در انتظارم نشسته است، وقتي به نگاه خيس و باراني ات زل مي زنم، وقتي به دل طوفان زده ي پريشانت خيره مي شوم... توي دلم خالي مي شود و غمي نامحسوس و آزاردهنده هواي اتاقم را پر مي کند. نوک قلمم مي شکند و سرم بي محابا روي ميز فرو مي افتد... چه فصل غريبي است. خراب شدم... با اين مطلع شروع مي کنم...
آن اشارات لبخندت، شرح مبسوط زيبايي است
شيوه ي مست چشمانت، فرصتي براي شيدايي است